Getuigenis van Celine

 Ik heb met Celine al veel gesprekken gehad, maar niet over wat muziek voor haar betekent. Na haar over Zielentroost verteld te hebben, kreeg ik deze getuigenis. Merci, Celine!💕

Zielentroost getuigenis 

Ik was een kwaad klein meisje. Op sommige foto's uit mijn kindertijd – ik kon niet ouder zijn dan vijf, zes jaar– zie ik mezelf niet lachen. Eerder verlegen, weggedoken, met een frons. 

Op school ging het niet goed. Ik werd gepest, mijn aandacht kon ik er vaak niet bijhouden, het dissociëren was vermoedelijk toen al een overlevingsmechanisme om met de problematiek thuis om te gaan. Wat professionals in die tijd niet deden, was naar de context te kijken.
Het is niet normaal dat een kind niet lacht, dat het worstelt op school. Er speelde iets. Maar dat werd toen niet onderzocht. Het lag aan mij. Ik kon niet mee, ik moest gewoon wat harder werken en wat meer lachen.

 Als tiener hulde ik mezelf in zwart. Iedereen in mijn omgeving vond dat vreselijk, en hoe meer opmerkingen ik kreeg, hoe zwarter mijn kleerkast werd. Tot op vandaag vind ik rebellie een prachtige eigenschap om te cultiveren. Door de week was ik een hip-hop chick, maar in het weekend vond je me in dancings. I loved techno!

Als drughulpverlener heb ik geleerd dat druggebruik als problematisch wordt gezien als het middel een functie kent. Voor mij was dat zo. Ik was onzeker, snel overprikkeld, en drugs gaven me de moed om voluit te gaan, zonder schaamte, zonder morele verantwoordelijkheid. Ik wilde weg van thuis, weg van mezelf, weg van alles. Behalve LSD en injecties deed ik alles. Het was soms lelijk, ja. De destructiviteit vond een weg doorheen mijn lijf.

Meisjes internaliseren hun kwaadheid vaker, jongens zullen eerder schade toebrengen aan hun omgeving. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik als meisje ben geboren, maar misschien was dat mijn redding. Misschien is dat wel de enige reden waarom ik vandaag in een veilige omgeving én clean deze tekst kan schrijven.

Na een waanzinnig woelig leven en een scheiding – gevuld met depressieve episoden, een eetstoornis, drugsgebruik, paniekaanvallen, eenzaamheid en chronische suïcidale gedachten – bereikte ik mijn dieptepunt.

En toen…ontmoette ik mijn man. Toevallig. Op mijn eerste metalconcert, waar een kennis me naartoe had gesleept. In die tijd ging ik de deur niet uit, en al zeker niet zonder Xanax: sociale angststoornis en paniekstoornis, zo noemen ze dat. Hoewel mijn kledingkast uitsluitend zwart was en ik van MTV al wat zware gitaren kende, had ik nog nooit een metalconcert meegemaakt. Ik was er alleen omdat ik grote fan was van de komiek die ook een band had. Zijn comedy had me door de moeilijkste dagen heen gesleept; ik was benieuwd hoe hij zou zingen. Ik vond dat comedy hem beter stond. 
En daar gebeurde het. Toen de bassist van de band die volgde– nu mijn man – zijn geluid opentrok, voelde ik iets wat ik nuchter nog nooit had gevoeld.
Dat is het probleem met langdurig drugsgebruik, klinische depressie en emotioneel/fysiek trauma: voelen wordt moeilijk. Je moet opnieuw leren voelen. Je bent jarenlang verdoofd geweest, uit je lichaam getreden. Herstellen betekent dan opnieuw leren hoe het is om een stukje chocolade te proeven, dankbaar te zijn om de ademhaling van je oude hond, om een straaltje winterzon op je huid te voelen.

Maar in dát moment liet die ongelofelijk getalenteerde bassist me via zijn bas voelen waar ik naar op zoek was. Een geluid, een trilling, een hevigheid die je door je hele lichaam voelt. Externe agressie, veilig gekanaliseerd, en toch intens genoeg om het inwendig te doorvoelen. De zwarte kledij, de tattoos, het gedeelde gevoel van onrechtvaardigheid in de wereld… alles kwam op zijn plaats. De verpletterend zware muziek – zo intens dat je niet in je hoofd kan blijven zitten. Een out-of-body experience. En tegelijkertijd de meest waanzinnige in-body experience, maar dan zonder de schade en de pijn.

Ik was 34. Metal gaf me een (nieuw) leven. Een beter leven dan ik ooit had durven dromen. Ik ontdekte echte liefde—voor mijn man én voor mezelf. Ik vond een veilige uitlaatklep voor woede en leerde tegelijkertijd hoe diep zorgzaamheid kan gaan. Ik mocht me omringen met zoveel warme, bijzondere mensen—een hechte community van ruige zielen, gehuld in zwart en getekend met inkt. En de muziek… een eindeloze wereld vol onontdekte parels die ik nog mocht leren kennen.

“Don’t be ashamed of your scars. They are proof that you survived.” -Devin Townsend 

 P.S.: Ik ben de merchdame van TRÆLS, een vierkoppige progressieve metalband die aan het begin staat van een veelbelovend avontuur. Zie je me bij hun shows? Kom gerust even hallo zeggen! I like you already! 

 Liefs

Celine