Zielentroost gesprek met Sien 5/2/2025

 Zielentroost gesprek met Sien 5/2/2025

We zijn hier, Sien, omdat jij had aangegeven dat muziek ook voor jou heel veel betekenis heeft en jou ook al geholpen en gesteund heeft. Wanneer begint jouw ‘verhaal met muziek’? Wanneer heb je ontdekt wat muziek betekende voor jou?
Ik heb mijn leven nooit zonder muziek geweten, ik heb niet zo’n heel fijne jeugd gehad, maar muziek is er altijd geweest, als een soort metgezel.
15 jaar geleden kreeg ik een depressie die me 12 jaar in haar greep had en ik kreeg begrip van muziek, teksten verwoordden exact wat ik voelde. Muziek zette mijn gevoel om. 

Was er een band die er voor jou uitsprong daarbij?
Linkin park staat bij mij op nummer 1. Al van het begin volg ik hen. Ze hebben een nummer voor elk gevoel: nummers om keihard mee te schreeuwen of om bij te wenen, er is altijd wel een nummer dat past bij het gevoel dat je op dat moment hebt. Mike Shinoda verwerkte de dood van bandlid Chester in een zijproject (Post traumatic). Dat album betekende veel voor mij.

Wat was het bij dat album dat zo goed resoneerde met wat jij voelde? Wat zorgde voor een gevoel van herkenning?
Wat ik niet op papier kreeg, verwoordde hij in zijn teksten. Ik heb ook vaak nummers naar voor gebracht tijdens therapie, net omdat ze mijn gevoel beter konden vertalen dan ik op dat moment zelf kon.

Heb jij dan ook een verlies ervaren, waardoor de teksten overeenkwamen met wat jij voelde?
Ik heb ook wel mensen verloren, maar ik verloor vooral een heel stuk van mijn leven-en mezelf.
16 jaar geleden, een week na mijn 20^ste verjaardag, kreeg ik een werkongeval. Net op het moment dat mijn volwassen leven zich ontvouwde: ik had werk, had zicht op hoe mijn verdere leven er zou uit zien en plots werd alles weggemaaid van onder mijn voeten. Wat ik me altijd voor de rest van mijn leven had zien doen, ging plots niet meer.

Jouw werkongeval was van zo’n omvang, dat het jouw toekomst eigenlijk volledig heeft weggeveegd? En dat op je 20^ste… Mag ik vragen wat er precies gebeurd is?
Ik werkte in een buitenschoolse kinderopvang en toen een kind een ander kind wou aanvallen, ben ik daar tussengekomen. Die jongen was helemaal buiten zichzelf en is 20 minuten op mijn rug blijven kloppen. Sindsdien ben ik chronisch pijnpatiënt.

Dat is wel heel heftig. Hebben ze iets kunnen doen voor jou om de schade aan je rug te beperken? En die jongen? Wat is daarmee gebeurd? Nee, eigenlijk niet. Ik heb geen idee wat er met die jongen gebeurd is. Ik heb mijn shift nog afgemaakt, maar tegen het einde van mijn werkdag zat mijn nek al volledig vast. Dat was mijn laatste werkdag.

Ben je daarvoor vergoed? Want dat is wel je hele toekomst die weggeslagen is.
Ik heb 10% erkenning gekregen voor dat arbeidsongeval, omdat ik na een paar maand die depressie kreeg en dat drong toen op de voorgrond van mijn arbeidsongeschiktheid.

Ben je een juridische strijd begonnen?
Er is een rechtszaak geweest die 12 jaar gelopen heeft. Volgens mijn advocaat vroeg ik beter 10%, dan had ik tenminste nog iets.

Maar het is dat verlies, van zo’n groot stuk van je leven, van je toekomst dat je dus verwoord ziet in bepaalde teksten? Hebben teksten, muziek jou op de een of andere manier geholpen om wat er gebeurd is, te aanvaarden, in zoverre dat dat kan?
Mijn muzieksmaak is heel breed en in die hele brede waaier vind je altijd wel een nummer waar je je begrepen door voelt of dat je gedachten kan verzetten. Ik kan me uitleven op heel ‘foute’ muziek, maar evengoed op metal.  Verstand op nul, meebrullen op nummers vermindert echt wel mijn stress. Ik vind ook dat begrip in nummers uit verschillende genres.

Ik vind dat wel heel mooi hoe je openstaat voor verschillende soorten muziek en troost kan vinden bij verschillende genres.
Er wordt al genoeg in hokjes gedacht. Voor mij zijn er maar 2 soorten muziek. Muziek die ik graag hoor en muziek die ik niet graag hoor. En dat kan dus over alle genres heen gaan. Ook wat bepaalde bands of artiesten zelf betreft is er die verscheidenheid qua smaak: sommige nummers vind ik heel slecht en andere dan weer heel goed.

Hoe beleef jij muziek? Ik kan me voorstellen dat je door de chronische pijn muziek niet kan beleven zoals je zou willen. Voor jou zit 3 dagen Werchter er wellicht niet in.
Ik ga dit jaar 1 dag, Linkin Park gaat, dus ja 😉. Hoe ik muziek beleef, hangt af van hoe ik me fysiek voel, maar ook hoe ik me emotioneel en mentaal voel. Dat kan in de zetel zitten zijn, luisterend naar muziek, maar ook als ik kook, staat de muziek ‘vollen bak’. Er zijn momenten waarbij ik heel actief naar muziek luister, naar de teksten luister, die mee lees. Als ik me echt op iets moet focussen om even mijn gedachten te verzetten, bijvoorbeeld. Maar meestal speelt er hier wel sowieso muziek. Ik woon alleen en het eerste wat ik doe als ik opsta, is de radio aanzetten en het laatste wat ik doe ’s avonds is die uitzetten.

Is dat dan de radio, een playlist, cd’s of platen…?
Dat kan de radio zijn, heel vaak cd’s ook. Ik kan niet werken met Spotify, maar heb vorig jaar wel een mp3-speler gekocht, zodat ik mijn muziek overal kan meenemen. Ik ben namelijk niet zo heel goed met technologie. 😊
Als ik met de trein reis of als ik naar zee ga uitwaaien, ofzo. Gewoon om even in mijn eigen bubbel te zitten, de wereld naast me kan dan ontploffen. Ook tijdens mijn jeugd hielp muziek me op die manier: een bubbel creëren om even weg te zijn van alles en even verzonken te zijn in mijn eigen wereld.
 
Je zegt dat je 12 jaar lang een depressie hebt gehad. Dat klinkt als ‘ik ben er eigenlijk wel uitgeraakt’. Is dat zo en hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Om uit de depressie te geraken, heb ik een serieuze klik moeten maken. Ik zat in mijn zetel en dacht: ik kan hier nu blijven zitten tot ik doodval of ik kan ook nog iets maken van mijn leven.

Kan jij pinpointen wat jou de courage heeft gegeven om dat te kunnen zeggen? Want je kiest er niet voor om zo in de zetel te zitten, natuurlijk.
Ik zat echt op een punt waar het me niet meer uitmaakte wat er gebeurde. Als mijn leven zo bleef, dan was dat voor mij op dat moment ook oké. Het was echt rockbottom.
Mijn huisarts sprak me over een droom die ik altijd had gehad en toen bleek dat er iemand was die nog geloofde dat ik iets kon en dat mijn leven nog kon veranderen, dat er nog iets positiefs kon komen en dat heeft echt ergens een lichtje aangestoken.

Waarover ging die droom?
Mijn kinderwens.

En je huisarts zei: zeg, ga je dat nu echt opgeven? Wat heeft dat dan veroorzaakt bij jou?
Klopt. In mijn hoofd was dat allemaal niet meer mogelijk, maar het feit dat iemand anders die mogelijkheid wel nog zag, veranderde veel voor mij. Ik ben er  met mijn psychologe en vrienden ook over beginnen spreken en in die heel lang heersende duisternis, was er plots licht.

Heb je daar dan verder iets mee gedaan, met die specifieke droom?
Ik ben er mee bezig 😊.

Dus die opmerking van je huisarts heeft jou echt meteen tot actie doen overgaan?
Ja, inderdaad. Al van toen ik 4 of 5 jaar was, wou ik mama en kinderverzorgster zijn. Dat was wat ik toen antwoordde op ‘wat wil je later worden’ en dat is nooit veranderd. Het traject om die wens als single te verwezenlijken, is echter heel zwaar. Maar dat heb ik er wel voor over, mede dankzij de steun van mijn omgeving.

Oh, ik hoop echt dat het je lukt en vind het supersterk dat je er zo voor gaat!
Ik heb lang genoeg bij de pakken blijven zitten 😉. En de wens is gewoon te groot om op te geven. Ook al heb ik soms wel lastigere momenten.

Heb je daar ooit (h)erkenning of begrip voor gevonden in muziek? Voor die voorlopig niet vervulde kinderwens?
De kinderwens zelf komt niet voor in muziek, maar de gevoelens die erbij horen wel. Afwijzing en teleurstelling, dat komt vaak aan bod in muziek.

Als ik denk aan de ietwat zwaardere muziek, dan heb ik wel het idee dat mannen daar nog steeds de bovenhand hebben, typisch vrouwelijke ervaringen en gevoelens worden minder bezongen, denk ik.
De typische gevoelens die ik heb, worden inderdaad niet vaak bezongen. Je hebt wel zangers en zangeressen die zingen voor hun (denkbeeldig) kind. Dear daughter van Halestorm is een nummer dat me heel erg raakt bijvoorbeeld. Ik richt de tekst dan naar mijn metekind bijvoorbeeld, ook een meisje. Maar nummers over die diepe wens vind je niet zo vaak. (Edit: na ons gesprek, stuurde Sien me dit nummer door: Kellie Coffey - I would die for that . “Ik heb echt gehuild bij dit nummer, omdat de tekst best wel hard binnen is gekomen.”)

Het feit dat je alleen woont en leeft, zorgt wellicht wel voor wat eenzaamheid en leegte. Muziek kan dat zeker voor een stuk opvangen. Jij bent door je chronische pijn misschien wel nog meer aan huis gekluisterd. Maakt dat de leegte en eenzaamheid nog intenser? Kan jij de community, de familie die muziek ook creëert, ervaren?
Eenzaamheid is een groot thema in mijn leven. Gedurende mijn hele schoolcarrière werd ik gepest, ik heb maar enkele goede vriendinnen gehad toen en in het laatste jaar van school ben ik in de hardcore-metalscene terecht gekomen. 10 jaar geleden heeft Andy (een beetje mijn grote broer, zanger van Retaliate geweest) samen met heel wat anderen een benefiet voor mij op poten gezet. Toen heb ik echt gevoeld wat het betekent om tot een community te behoren. Het voelde echt als ‘die mensen zijn hier voor mij’ en waar ik vroeger nooit zou geloofd hebben dat ik het waard was, en dacht ‘het is ‘maar’ ik’, kreeg ik nu te horen: nee, het is jij!
No Turning Back speelde daar en zij zijn ondertussen heel belangrijk voor mij, zowel als individuele personen als door hun muziek. Ze sturen me berichtjes en tijdens mijn depressie kreeg ik ook een pakket van hen met een trui en een kaartje. Ze moesten dat niet doen, maar ze deden het wel.
De meeste metal- en hardcorebands gedragen zich ook niet als ‘de artiesten’, maar staan gewoon tussen het volk. Letterlijk, zoals op Ieperfest. Iedereen is gelijk. Ik kan dat enorm appreciëren.

Praat je dan ook met die mensen over wat er allemaal speelt voor jou?
Ja, die zijn echt een steun voor mij.

Is het ook met hen dat je muziek live beleeft, meestal? En wat doet dat met jou?
Dankzij hen kan ik ook live muziek beleven en dan ben ik meer in staat om de muziek echt te voelen. Hardcore doet me meer live dan thuis op cd, tenzij ik echt behoefte heb aan een bepaalde tekst. Als je live een band beleeft, voel je ook de samenhorigheid met het publiek, je voelt je één, terwijl iedereen toch zijn of haar ding voelt bij die muziek. De vibes die er dan hangen, zijn heel verbindend.
Het was de eerste keer in mijn leven dat ik geaccepteerd werd voor wie ik ben. Ik moest daar echt aan wennen, ik had (en heb soms nog) een beetje last van het impostersyndroom, zo van ‘wanneer gaan ze door hebben wie ik ben en is’t gedaan…wantrouwig tegenover mijn eigen ‘geluk’, bang zijn dat het ‘te goed’ gaat.

Zijn er ook andere manieren waarop je graag muziek zou beleven of kan beleven?
Als ik zonder grenzen mag dromen, zou ik echt wel eens meewillen op toer met een band. Ik heb altijd wel graag roadtrips gedaan en met een band zou ik dat zeker zien zitten. Ik organiseer ook heel graag, ik heb zelf nog mijn eigen show georganiseerd 16 jaar geleden. Ik was aan het organiseren toen ik mijn werkongeval kreeg. Ik doe dat echt supergraag: samen werken aan iets, ook met de backstagecrew van Ieperfest, da’s echt iets waar ik van geniet. We zijn met niet zo veel meer, maar de basisgroep is er wel en dat zijn mensen waar ik close mee ben en de passie voor muziek mee deel.

Zijn er bands of artiesten met wie je zou willen delen wat hun muziek al betekent heeft voor jou?
Ik zou Linkin Park zeker willen bedanken, mocht ik hen ooit ontmoeten.

Zou je dan ook willen praten over wat hun insteek is bij bepaalde nummers of maakt dat niet uit voor jou?
Ik vind dat soms inderdaad wel fijn om te horen, maar ik vind het evengoed wel fijn aan muziek dat je zelf kan interpreteren en invullen wat de tekst betekent. Als je dan een ander verhaal hoort bij een nummer, ga je ook andere dingen horen in dat nummer. Wat je er zelf uithaalt, staat daar eigenlijk helemaal los van en kan iets helemaal anders zijn dan wat de artiest er heeft willen instoppen.

Is er iets in verband met muziek dat jij nog wil meegeven?
Niet in hokjes denken, vind ik wel belangrijk. Laat wat muziek met je doet, toe en weet dat het gevoel dat muziek je geeft, oké is en kan bijdragen tot wie je bent als persoon. Ik wil aan een toekomstig kind ook meegeven dat gelijk wel nummer dat tot je spreekt een goed nummer is, en hoe belangrijk het is om zonder grenzen muziek te beleven. Ik weet wat muziek voor je kan doen en wil dat voor niemand beperken.

Heeft muziek ook al heel hard bijgedragen tot wie jij bent?
Muziek heeft in’t algemeen heel veel veranderd voor mij; soms werd ik niet begrepen en vond ik toch enig begrip via de muziek, ook de community heeft me veel sterker gemaakt als persoon.

Ben jij altijd al zo ruimdenkend geweest over muziek? Heb je dat altijd al gekund, zonder hokjes denken? Heb jij ooit last gehad van het zodanig tot een community willen behoren dat je dan ook ‘meedeed aan het verwerpen van andere genres’?
Goh, in het begin misschien wel, misschien door dat impostergegeven ook wel. Maar dat was ook maar tot ik voor het eerst een afterparty op Ieperfest meemaakte :D. Daar is er ook geen grens aan het beleven van muziek. Ik dacht dat ik de enige was die de foute nummers zou kunnen meezingen, maar al snel bleek dat nagenoeg iedereen de teksten kende. Ik ben wel altijd heel openminded geweest op elk vlak. Ik werd zelf heel vaak beoordeeld op wie ik ben, terwijl mijn uitgangspunt is ‘laat iemand zijn wie hij of zij wil zijn’.

Werd je ooit ook beoordeeld voor de muziek waar je naar luisterde? Was je daar bang voor?
Ja, misschien wel een beetje. Op een van mijn eerste hardcoreshows hoorde ik iemand een opmerking maken over de muziek waar iemand anders naar luisterde, maar het bleek al snel dat dat gewoon die ene persoon was en dat die niet de scene vertegenwoordigde. Door de onzekerheid waar ik soms nog steeds last van hebt, blijven net die dingen wel hangen. Door mijn verleden van gepest te worden, werd ik wel voorzichtiger om echt te tonen welke muziek ik graag hoor, maar nu weet ik wel dat ik niet de enige ben die ook naar ‘foute muziek’ luistert of zich daar mee kan amuseren...

Is er iets wat je zeker nog wil delen over jouw ervaring met muziek? Iets wat niet mag ontbreken in je verhaal?
Een optreden dat me altijd zal bijblijven is het optreden van Amenra, op een zondag in de tent op Ieperfest. Ik had nog nooit zo’n stilte meegemaakt op een festival in een tent. Die donkere muziek raakte me echt tot het diepste van mijn ziel. Terwijl Amenra ook wel binnen de subgenres valt en het net viel buiten wat voor de rest speelde op Ieperfest, was er toch zo’n grote eenheid in die tent. Op dat moment, voelde iedereen wat muziek kan doen.
Ik heb dat ook met filmmuziek. Een scene kan me enorm raken door de muziek. Het aangrijpende wordt dan nog aangrijpender. Skunk (de film waar Colin in acteert) vond ik heel aangrijpend, maar de muziek versterkte dat aangrijpende nog ontzettend.
Het gesprek dat jullie hadden met Colin vond ik trouwens heel boeiend.
Ik heb sowieso heel veel interesse in ‘de mens’, ben een groot gevoelsmens en wat muziek doet met andere mensen vind ik heel interessant. Het is ook weer een stuk verbinding en herkenning. Da’s ook weer bevestiging en begrip ergens en da’s wat zo belangrijk is in muziek, net omdat ik vaak alleen stond en sta.
Een ander optreden dat me altijd zal bijblijven is Iron Maiden op GMM 2008. Het was mijn allereerste festival en toen ze 'Fear of the Dark' speelden en de hele weide de intro meedeed, gaf me dat echt kippenvel. Weer een perfect voorbeeld van hoe verbindend muziek kan zijn en voelen. Als ik de live-versie hoor, dan heb ik dat trouwens nog steeds.

Is muziek voor jou een noodzaak?
Ja, sowieso. En muziek is die ene vriend die er altijd is en letterlijk de vriend die je in je zak kan steken en uithalen als je’m nodig hebt.

Denk je dat jouw relatie met muziek nog veel zal evolueren?
Ik denk dat het belang van muziek voor mij altijd hetzelfde zal blijven, maar zal wellicht mee evolueren met mijn leven, ik zal altijd heel openminded blijven over muziek, ik zal zeker geen genres mijden, en misschien luister ik wel meer naar die of die band, maar muziek zal altijd een heel groot deel van mijn leven blijven innemen. Mocht ik iemand leren kennen die niets heeft met muziek, dan zou dat wel heel moeilijk zijn als hij dan geen begrip zou kunnen opbrengen voor de plaats die muziek inneemt in mijn leven.
Het bekende dilemma van ‘doof of blind’ bijvoorbeeld: ik kan me dat echt niet voorstellen hoe een leven zonder muziek zou zijn, omdat dat voor mij letterlijk een soundtrack is bij mijn gevoel.

Een optreden zien zonder de muziek te horen, moet echt wel vreemd zijn. Je voelt misschien wel de bas, maar de teksten kunnen begrijpen, dat is toch ook wel verrijkend. Ik vind inclusie op elk vlak heel belangrijk en ik weet dat er tijdens bepaalde optredens doventolken zijn die de teksten doorgeven en dat vind ik iets heel moois, want zo kan iedereen de muziek niet alleen voelen, maar ook de teksten begrijpen. Ik heb het wel nog nooit gezien op metal-of hardcoreoptredens.

Ik denk nochtans dat iedereen daar soms wel baat zou hebben bij wat ‘vertaling’ om te begrijpen wat er nu precies gezongen wordt 😊.
Ja, net daarom vind ik bij metal en hardcore het gevoel zo belangrijk, omdat het inderdaad wel eens gebeurt dat je niet verstaat wat ze zingen en het cd-boekje er even bij moet nemen om te weten wat de tekst precies is.
Soms heb ik opgekropte woede en dat komt dan terug in de muziek en dat kan ik dan kanaliseren. Soms mag ik op een stoel zitten op het podium, zodat ik veilig zit en toch alles kan beleven dan is dat gevoel dat ik krijg bij die muziek, de (h)erkenning, het begrip nog groter. Ik kan me door mijn chronische pijn niet smijten in een moshpit of zo, maar zelfs al zit ik rustig op een stoel, de muziek geeft een soort van tegenwerking bij het gevoel dat ik heb. De agressie die ik in mij voel, wordt beantwoord door de muziek. Het is moeilijk om uit te leggen, maar de muziek neemt mijn gevoel mee en kanaliseert het op de een of andere manier.